Έρρικα Πρεζεράκου - Η hot αθλήτρια του Ελληνικού στίβου που γνωρίσαμε στο Dancing With The Stars!
Η ίδια γράφει στο βιογραφικό της : Οι Μανιάτες φημίζονται για πολλά πράγματα και η αυστηρότητα είναι ένα από αυτά. Όταν οι αγαπημένοι μου γονείς, Ανδριάνα και Παναγιώτης, με έφεραν στη ζωή, δεν γνώριζαν πως αυτή την αυστηρότητα έμελλε να την αμφισβητήσω από τα πρώτα μου κιόλας βήματα. Πρώτη μου επαναστατική κίνηση; Πέταξα την πιπίλα.
Στη συνέχεια εξελίχθηκα σε ένα τυπικό αγοροκόριτσο. Περισσότερο είχα στο μυαλό μου τη σκανδαλιά και το ποδόσφαιρο παρά το παιχνίδι με τις κούκλες. Από τότε κατάλαβα πως η αμφισβήτηση και η αναζήτηση ήταν δύο στοιχεία που θα με χαρακτήριζαν και στο μέλλον, έστω και αν χρειαζόταν να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Οι σκανδαλιές δεν κόβονται.
Στο σχολείο, τα αγόρια με κοίταζαν με μισό μάτι γιατί τα περνούσα στο τρέξιμο και οι δάσκαλοι προσπαθούσαν να τιθασεύσουν την ορμητική φύση μου. Αυτή η δυναμική όριζε πάντοτε τις επιλογές και οδηγούσε όλες μου τις προσπάθειες.
Μεγαλώνοντας ...
Μεγάλωσα στη Νέα Φιλαδέλφεια, μια συνοικία που δεν την γνώρισα όσο θα ήθελα, αφού η νοοτροπία του πατέρα μου όριζε πως πρέπει να "φυλάσσομαι" σε ιδιωτικό σχολείο. Ίσως γιατί εκεί, βρισκόμενη υπό περιορισμό θα μπορούσαν να με τιθασεύσουν βάζοντας με σε καλούπι. Ήταν η πρώτη υποχώρηση που έκανα, γιατί όπως λένε και οι Αμερικανοί "Sometimes you have to loose some, to win a lot". Έτσι και εγώ, δέχθηκα την επιθυμία των γονιών μου για να δεχθούν και αυτοί τη δική μου. Το χορό. Πάντοτε αποτελούσε ένα από τα μεγάλα μου πάθη. Οι σπουδές μου σαν χορογράφος ευοδώθηκαν για ένα μικρό διάστημα, όταν και συνεργάστηκα με πετυχημένους Έλληνες καλλιτέχνες και διάφορα σόου.
Σε ηλικία 17 ετών, η ανάγκη για ανεξαρτησία με οδήγησε στη δεύτερη μεγάλη προσωπική επανάσταση (μετά την απόταξη της πιπίλας) και εγκατέλειψα το πατρικό μου. Έτσι, ακόμα και σήμερα διασκεδάζω να ζητάω συγνώμη από τη μητέρα μου που διέκοψα άδοξα τα καλοκαιρινά μαθήματα κεντήματος που τόσο απολάμβανε να μου δείχνει.
Το επαγγελματικό μου ταξίδι ...
Το επαγγελματικό μου ταξίδι υπήρξε πολυδιάστατο αφού από τα 17 εργάστηκα ως υπεύθυνη παραγωγής σε ναυπηγείο, βοηθός σκηνοθέτη, χορογράφος, συντονίστρια προγράμματος σε στούντιο ηχογραφήσεων, group manager σε συναυλίες γνωστού καλλιτέχνη κ.α. Ήταν μια περίοδος που έψαχνα τα όρια μου. Αφήστε... μέχρι και την πρόταση που μου έγινε από το τσίρκο Medrano κόντεψα να δεχτώ (πλάκα κάνω).
Σε κάθε βήμα και σε κάθε αλλαγή σελίδας με βοηθούσε ουσιαστικά η ενασχόληση μου με εναλλακτικές μορφές θεραπείας, αφού πάντα πίστευα στην ανθρώπινη ενέργεια και στις δυνατότητες της συνειδητότητας.
Το άλμα επί κοντώ ...
Εντελώς απροσδόκητα ήρθα σε επαφή με τον αθλητισμό και το αγώνισμα του άλματος επί κοντώ. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Αμέσως κατάλαβα ότι βρήκα το ξεχωριστό συναίσθημα, που θα με έκανε να αφοσιωθώ σε κάτι ολοκληρωτικά για παραπάνω από μερικούς μήνες.
Το πείσμα, το πάθος αλλά πάνω απ' όλα η πρόθεση μου να ξεχωρίσω στη νέα πρόκληση που ανοιγόταν μπροστά μου -με τη μορφή του πήχη- με οδήγησε σε ένα καταπληκτικό ταξίδι αυτογνωσίας, που όμοιο του δεν είχα ξαναζήσει.
Με πάθος...
Σε τρία μόλις χρόνια (2003) κατάφερα να σημειώσω την δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, η οποία αποτελούσε και το χαμηλό όριο (4,25μ.) για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ένα ατύχημα στην προετοιμασία μου στην Γερμανία προκαλώντας 2 σπασίματα στην κνήμη, όμως, δεν μου επέτρεψε να συμμετάσχω και να κάνω πράξη αυτό που αποτελεί όνειρο για εκατομμύρια αθλητές σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Πιστεύω πως όταν δίνεις όλη σου την ενέργεια σε ένα στόχο, και τελικά δεν γίνεται, αυτό συμβαίνει γιατί απλά προορίζεσαι για κάτι καλύτερο. Εκείνη την περίοδο εμπνεύστηκα τοReplayce. Αν και αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...
Replayce...
Η συγχρονικότητα έδειχνε ξεκάθαρα ότι έπρεπε να ακολουθήσω τη ροή του Replayce. Μια μελέτη την οποία ξεκίνησα το 2004 και ολοκλήρωσα το 2008 και η οποία σαν στόχο είχε να συνδυάσει την λογική με το συναίσθημα, το αποτέλεσμα με τη χαρά και την άσκηση με το παιχνίδι είχε μεγάλη ανταπόκριση. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι απολάμβαναν την αίσθηση του παίζω, γελάω, χαίρομαι για 1½ ώρα, ενώ στην πραγματικότητα παρακολουθούσαν ένα αυστηρό πρόγραμμα προπόνησης στηριγμένο στον κλασικό αθλητισμό.
Αγγίζοντας την κορυφή...
Το 2007 επανήλθα στη ενεργό δράση και κατέλαβα την πρώτη θέση στο Πανελλήνιο και το Βαλκανικό πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Το 2008 ήταν Ολυμπιακή χρονιά. Μια χρονιά που άξιζε να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό.
Μέχρι την στιγμή που θα ανακαλύψεις για τι τελικά προορίζεσαι...
Ολυμπιακό Στάδιο...
Το μαγικό αυτής της συγχρονικότητας ήταν ότι οι άνθρωποι του Ολυμπιακού Σταδίου υποδέχτηκαν με χαρά αυτό το καινοτόμο παιδαγωγικό σύστημα αθλητισμού, που λέγεται Replayce, εκφράζοντας από κοινού την πρόθεση όλο και περισσότεροι άνθρωποι να μυηθούν με πιο ευχάριστο τρόπο στον αθλητισμό και να γίνει καθημερινότητά τους.
Έτσι επίσημα από το Σεπτέμβριο του 2010 κάνουμε Replayce, "αναπλαι-σιώνουμε" τη ζωή μας μέσα από χαρά και παιχνίδι μέσα στις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Σταδίου.
Άλλωστε η ζωή είναι πιο αποτελεσματική ... όταν είναι χαρούμενη...
